Maça sondan başlamak lazım. Maçın da sonrasından. Fatih Terim'in basın toplantısını hayal kırıklığıyla izledim. Teknik analizi geçtim, takımın maça dair yaptıklarına gelecek yorumlarını geçtim... Takımın hiçbir hatası yok, kendisinin hiçbir hatası yokmuş da onlar günah keçisi ilan edilmişlercesine, sadece taraftara yüklendiği ve taraftarın Federasyon Başkanına ve kendi futbolcularına verdiği tepkiyi eleştirdiği bir basın toplantısıydı. Peki ne yapsın bu insanlar? Sosyal hayatlarında zaten mutsuzlar. Oraya ellerinde ay yıldızlı bayraklarıyla milli takımlarını seyretmeye gidiyorlar, ceplerindeki paradan fedakarlık yaparak. Sahada galibiyet, beraberlik veya mağlubiyet görmek büyük sıkın
tı değil. Mücadele eden, sahada ruhunu ortaya koyan futbolcuyu ve futbolcu topluluğunu her taraftar kitlesi sever ve alkışlar. Senin Brezilya'ya yenilmen zaten olağanüstü bir durum değil. Hele ki bu takımla. Ama ortaya konulan bir direnç yok. Baş kaldırı yok. Sahada isyan yok. Herkes kabullenmiş bir durumda. Kimse de hırs, istek yok. Var da bilmem kaç milyon insanı olan bir ülke mi göremiyor bunu Fatih Terim'den başka? Halkın isyanı neden haksızmış gibi eleştiriliyor bu durumda? Evet kendi ülkende, rakip takım oyuncuları alkışlanırken senin oyuncularının ıslıklanması sana koyabilir. Futbolcuya daha çok koyar. Koymalı! Peki neden bu yanlış davranışı yapmak durumunda kalıyor bu seyirci topluluğu? Neden? Avrupa Elemelerinde 3. olsan bile önümüzdeki turnuvaya katılabileceğin bir durumdayken, bu turnuvaya katılamamak başarı olur ve biz grubun neredeyse en zayıf halkası durumundayız. Neden isyan yok. ''Aldığınız paralar haram olsun ruhsuzlar!!'' klişelerine girmek istemiyorum. Ama ben isyan ediyorum bir futbolsever olarak.
Artık yeter. Artık sahada isyan edin. Artık terleyin. Yürümeyin. Önünüzde koşan rakip futbolcuya müdahele edin. Onu rahatsız edin. Kabullenmeyin!
Ne değişti hocam?
Ne değişti?
Yasin IŞILDAR
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder